Zabudowa kominka z płaszczem wodnym - krok po kroku

Wkłady z płaszczem wodnym wymagają innego sposobu zabudowy niż tradycyjne wkłady powietrzne. Przy wykonywaniu zabudowy należy pomiętać o dobrym zaizolowaniu wkładu tak aby dość szybko się nagrzewał podczas rozpalania oraz nie tracił zbyt dużo energii w powietrze podczas właściwego palenia. Energia wkładu płaszczowego przeznaczona na wypromieniowanie przez szybę i obudowę do pomieszczenia, w którym się znajduje nie przekracza 2-3 kW wówczas gdy moc płaszcza zasilającego grzejniki sięga nawet 24 kW.

Dolot powietrza do paleniska

Nowoczesne kominki w większości przystosowane są do instalacji dolotu powietrza z zewnątrz budynku. Rozwiązanie jest praktyczne oraz bezpieczne. Dolot powietrza z zewnątrz przyłącza się przez automatyczną przepustnicę, która połączona ze sterownikiem kominka daje nam całkiem dużą kontrolę płomienia, a co za tym idzie wysoką ekonomikę spalania. Powietrze dolotowe najlepiej poprowadzić rurami fi 100 mm, ponieważ cała armatura przyłączeniowa wykonana jest właśnie w takiej średnicy. Przewody najczęściej znajdują się pod podłogą, dlatego takie przyłącze należy zaplanować i wykonać jeszcze przed izolacją poziomą podłogi i wylewkami.

Wkłady kominkowe oprócz dolotu zewnętrznego mają otwory wlotowe z wewnątrz pomieszczeń, które można płynnie zamykać lub otwierać. Pełne otwarcie pomocne jest podczas rozpalania, kiedy to potrzeba jest dużo powietrza. Częściowe dopuszczenie powietrza z wewnątrz podczas fazy palenia sprzyja utrzymaniu czystej szyby.

Umiejscowienie wkładu w pomieszczeniu

Wkład kominkowy z płaszczem wodnym podobnie jak powietrzny powinien być ustawiony w takim miejscu, aby mógł ogrzewać jak największą przestrzeń. Dlatego najczęściej umiejscawiany jest w salonach, pokojach dziennych czy kuchniach z jadalnią. W przypadku wkładów wodnych bezpośrednio w okolicę kominka powinniśmy poprowadzić następujące podłączenia:

• podłączenie wylotu spalin - wejście do komina - kominek łączy się z kominem za pomocą rur i kolan spalinowych z blachy czarnej. Każdy komin powinien mieć otwór rewizyjny oraz odprowadzenie skroplin do kanalizacji. Należy zapewnić dostęp do otworu rewizyjnego
• podłączenie czynnika grzewczego - miedziane rury łączące płaszcz kominka i instalacją centralnego ogrzewania
• podłączenie zimnej wody do wężownicy - we współczesnych kominkach instalowana jest wężownica miedziana sterowana automatycznym zaworem bezpieczeństwa. W momencie gdy temperatura wody w płaszczu kominka przekroczy 95^oC. Zawór przepuszcza zimną wodę stopniowo schładzając płaszcz. Zawór działa bez użycia energii elektrycznej
• przewód sterowania przepustnicą - trójżyłowy przewód łączy sterownik kominka z przepustnicą regulującą dopływ powietrza do spalania
• przewody do czujników temperatury - na kominku znajduje się co najmniej jeden czujnik temperatury wody połączony przewodem dwużyłowym do sterownika kominka
• ew. przewód sterujący pompą obiegową co - dwużyłowy przewód łączący pompę co ze sterownikiem. Przy odpowiedniej temperaturze wody pompa co jest załączana i po spadku temperatury o określoną liczbę stopni i po upływie określonego czasu pompa jest wyłączana.

Elementy armatury kominka, takie jak pompa obiegowa lub zestaw pompowy z wymiennikiem, czy naczynie przelewowe w układzie otwartym warto zamontować poza obudową kominka. Ewentualne serwisowanie jest wtedy o wiele prostsze.

Zabudowa wkładu kominkowego

Wkład kominkowy ustawiany jest na stalowej podstawie. Po wypoziomowaniu możemy przystąpić do obudowy kominka. Obudowę można wykonać na dwa sposoby. Kominek można zamurować pustakami, cegłami lub innymi materiałami przeznaczonymi do budowy ścian lub zastosować zabudowę suchą czyli profile stalowe i płytę gipsową. W obu przypadkach należy wewnątrz obudowy zamocować kominkowe płyty izolacyjne.

Płyty np. Firerock trzeba dobrze przymocować do ścian zabudowy a szpary między nimi uszczelnić specjalną taśmą alumiową. Podczas nagrzewania wewnątrz zabudowy płyty nie przytwierdzone będą się wyginały i odkształcały. Po bokach i z tyłu kominka powinno znaleźć się ok. 10 cm przestrzeni dla krążącego powietrza. Wokół przedniej ramy kominka (drzwiczek) pozostawiamy 3-5 mm luzu.

Generalna zasada zabudów kominkowych jest jedna - zabudowa ma być szczelna - czyli izolacja wewnętrzna nie powinna przepuszczać ciepła poza przestrzeń zaizolowaną. Ciepłe powietrze ogrzewane przez wkład powinno krążyć tylko przez kanały zabudowy. W przypadku kominków z płaszczem wodnym nie powinno robić się dużych otworów wentylacyjnych w zabudowie. Wkład wodny nie będzie się bardzo nagrzewał w zabudowie, a niektórzy producenci sugerują nawet dodatkową izolację płaszcza.

Większość energii z paleniska odbierana jest przez czynnik grzewczy znajdujący się w płaszczu wokół lub nad paleniskiem. Temperatura powietrza wylotowego z kratek górnych praktycznie nie osiąga 90 ^oC.  W przypadku wkładów powietrznych kratki wlotowe i wylotowe powinny być znacznie większe. Pamiętajmy też, że wylotowe powinny być większe niż wlotowe, ponieważ powietrze ogrzane nawet do 150 ^oC znacznie zwiększa swoją objętość. W przypadku gdy wkład powietrzny pracuje w układzie z centralkami dystrybucji gorącego powietrza lub samoczynnym rozprowadzaniem ciepła, wielkość otworów wlotowych powinna być dobierana indywidualnie do systemu.

Styl, w jakim wykończony jest kominek z zewnątrz zależy od indywidualnych upodobań inwestora. Są jednak cechy wspólne obudów, które poprawiają komfort palenia w kominku. W większości kominków pod drzwiczkami mocuje się kamienny parapecik. Wokół i nad drzwiczkami często umieszczane są kamienne lub stalowe płyty lub daszki. Kamień lub stal są ognioodporne, łatwe w utrzymaniu czystości oraz mają większą zdolność akumulacji ciepła. Miłośnicy białych ścian kominka muszą liczyć się z częstym malowaniem szczególnie przestrzeni nad szybą. Gorące powietrze i dym wydostający się podczas nieumiejętnego dokładania drewna pobrudzą zabudowę już po pierwszej zimie.

Podłoga tuż przy kominku powinna być odporna na gorący popiół oraz łatwa w czyszczeniu. Dzięki temu nie zniszczymy drewnianej podłogi podczas dokładania, sprzątania popiołu czy mycia szyby agresywnymi środkami.

Zasadniczo nie ma potrzeby umieszczać w obudowie kominka dodatkowych otworów, drzwiczek czy rewizji. Praktycznie każdą zabudowę w razie potrzeby można częściowo rozebrać lub wyciąć w niej potrzebne otwory. Na pewno warto przed zabudowaniem kominka kilkakrotnie popalić w kominku. Układ się wygrzeje a wszelkie usterki będzie można usunąć od ręki.

Zobacz także:

• Jaki komin do kominka
• Drewno do kominka - jakie najlepsze
• Kominek i ogrzewanie podłogowe
• Kominek i ogrzewanie podłogowe