Izolacja kanałów wentylacyjnych

Izolację kanałów wentylacyjnych wykonuje się w celu zabezpieczenia instalacji wentylacyjnej przed skraplaniem pary wodnej oraz jako ochronę przed ogniem. Izolacja sprawdza się także jako osłona zapobiegająca utracie ciepła, a także służy wygłuszeniu hałasu towarzyszącego przepływowi powietrza.

Rys. 1.: Izolacje kanałów wentylacyjnych

Warunki stosowania izolacji określa Rozporządzenie Ministra Infrastruktury „w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie”. Dz.U.08.201.1238 . W myśl Rozporządzenia, w przypadku gdy instalacja wentylacyjna przebiega przez pomieszczenia nieogrzewane lub w inny sposób narażona jest na straty energii, powinna zostać zabezpieczona izolacją, która nierozprzestrzenia ognia.
 

Tabela nr 1: Wymagania izolacji cieplnej przewodów i komponentów wg Rozporządzenie Ministra Infrastruktury „w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie”. Dz.U.08.201.1238:

Na skutek różnić temperatur między przewodem wentylacyjnym, a pomieszczeniem w którym przebiega, na powierzchni kanału często dochodzi do skraplania pary wodnej. Stosowanie izolacji pozwala przeciwdziałać temu zjawisku. Aby uniknąć wykraplania się wody na powierzchni kanałów, należy zaizolować je w taki sposób, aby temperatura na powierzchni izolacji była podobna do temperatury otoczenia. O skuteczności izolacji tego typu decyduje właściwy dobór grubości płaszcza izolacyjnego. Kolejnym czynnikiem decydującym o jej prawidłowym działaniu jest montaż. Izolacja powinna być szczelna. Do montażu izolacji przeciw kondensacyjnej służą gwoździe samoprzylepne oraz do zgrzewania. Część izolacji posiada powierzchnie klejącą i może zostać przyklejona bezpośrednio do kanału. Mimo to, przy przewodach o większych średnicach zaleca się dodatkowo stosowanie gwoździ, lub opasanie kanałów okrągłych opaskami nylonowymi typu TKS-N.

Rys. 2.: Izolowane wewnętrznie kanały i kształtki wentylacyjne

Ruch powietrza w kanałach czy praca wentylatora wywołują hałas i drgania. Dodatkowo efekty akustyczne powstają w przypadku przepływu powietrza w zagięciach kanałów i trójnikach. Aby ograniczyć efekty akustyczne stosuje się tłumiki lub izolację, montowaną na wewnętrznej powierzchni przewodów wentylacyjnych.

Budowa tłumików opiera się na płaszczu w postaci kanału wentylacyjnego wewnątrz którego znajduję się materiał absorbujący hałas - najczęściej wełna kamienna, zabezpieczona przewodem perforowanym.

Rys. 3.: gwoździe samoprzylepne GWS do montażu izolacji

Dodatkowym elementem jaki należy uwzględnić przy montażu instalacji wentylacyjnej jest jej odpowiednie zabezpieczenie przeciwpożarowe. Wymagania w zakresie odporności ogniowej przewodów precyzuje Rozporządzenie Ministra Infrastruktury „w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie”. Z zapisów rozporządzenia wynika, że instalacje wentylacji oddymiającej powinny spełniać co najmniej klasę odporności ogniowej stropu.

Rozdział 6 Rozporządzenia, Wentylacja i klimatyzacja, zawiera następujący zapis § 147. 1.: Wentylacja i klimatyzacja powinny zapewniać odpowiednią jakość środowiska wewnętrznego, w tym wielkość wymiany powietrza, jego czystość, temperaturę, wilgotność względną, prędkość ruchu w pomieszczeniu, przy zachowaniu przepisów odrębnych i wymagań Polskich Norm dotyczących wentylacji, a także warunków bezpieczeństwa pożarowego i wymagań akustycznych określonych w rozporządzeniu.

Wybór materiału do wykonania izolacji kanałów wentylacyjnych

W myśl Rozporządzenia § 267. 1.: „Przewody wentylacyjne powinny być wykonane z materiałów niepalnych, a palne izolacje cieplne i akustyczne oraz inne palne okładziny przewodów wentylacyjnych mogą być stosowane tylko na zewnętrznej ich powierzchni w sposób zapewniający nierozprzestrzenianie ognia.”

Izolacje przeznaczone do stosowania w warunkach wysokich temperatur to materiały i ich układy, które w bezpośrednim lub pośrednim kontakcie z gorącymi płomieniami, gazami, cieczami, materiałami lub czynnikami gorącymi ograniczają emisję ciepła ze źródła do otoczenia.

Rodzaje izolacji wysokotemperaturowych uzależnione są od materiału, z jakiego są produkowane, a
także od przeznaczenia.
Materiałem o wysokiej odporności na ogień jest wełna kamienna. Wysoka temperatura topnienia włókien wełny kamiennej sprawia, że jest ona niepalna, zapewniając tym samym wysoki poziom bezpieczeństwa pożarowego.

Wybierając izolację należy kierować się parametrami takimi jak: niska przewodność cieplna, niepalność, wysoki współczynnik reakcji na ogień - co oznacza niski stopień emisji dymu i płonących kropli w czasie pożaru.

W związku ze zróżnicowaniem wymagań odnośnie izolacji, występuje kilka typów materiałów izolacyjnych. Podstawowym elementem izolacyjnym jest wełna - kamienna lub szklana.

Wełna kamienna powstaje na bazie takich surowców jak: bazalt, gabro, dolomit lub kruszywo wapienne czy brykiety kamienne. Zostają one roztopione w wulkanicznej temperaturze i rozwłóknione. Włókna zlepia się później specjalną żywicą i formuje konkretne produkty - płyty, maty, otuliny.
 

Oba typy wełny charakteryzują się bardzo dużą chłonnością akustyczną, małą sztywnością dynamiczną oraz skutecznym tłumieniem wewnętrznej energii akustycznej. Sprawia to, że oba materiały doskonale sprawdzają się w roli izolacji akustycznej instalacji wentylacyjnych.

Wełna izolacyjna ma wysoki współczynnik odporności na ogień. Wełna kamienna zachowuje swoje właściwości do 1000°C. Wełna szklana wytrzymuje temperaturę do 600-700°C. Odporność temperaturowa dotyczy jednak samych włókien. Spoiwo, które je łączy, wytrzymuje temperaturę do 250°C. Im więcej spoiwa, tym wełna ma mniejszą odporność na wysoką temperaturę, co sprawia że wełna kamienna lepiej sprawdza się w instalacjach oddymiających. Izolacje wykonane z wełny kamiennej sprawdzają się choćby w instalacjach rozprowadzających ciepło z kominka.

Niewątpliwą wadą wełny kamiennej i szklanej jest higroskopijność i nasiąkliwość.
Wełna kamienna jest wytrzymała mechanicznie. Wełna szklana nie ma aż takiej gęstości i dlatego nie poleca się jej izolacji w miejscach, w których byłaby poddawana dużym obciążeniom. Niemniej jednak wełna szklana jest bardziej sprężysta, dzięki czemu w podobnych opakowaniach można zmieścić niemal trzykrotnie wełny szklanej niż kamiennej. Dodatkowo wełna szklana jest lżejsza niż kamienna. Dzięki większej elastyczności włókien lepiej dostosowuje się do nierówności podłoża. Wełna kamienna jest sztywniejsza i nie ma tendencji do rozwarstwiania się.

Wełna kamienna znajduje zastosowanie do produkcji wszelkiego rodzaju izolacji cieplnych, w tym o znacznej odporności na obciążenia i odkształcenia. Wełna szklana może być wykorzystywana wszędzie tam, gdzie nie będą na nią działać duże obciążenia. Świetnie sprawdza się jako wypełnienie.

Nośnikami izolacji mogą być welon lub folia aluminiowa. Nośniki zabezpieczają materiał izolacyjny. Do uszczelniania i montażu izolacji zabezpieczonych welonem służą taśmy aluminiowe.

Izolacje mogą być też zabezpieczone welonem wykonanym z włókniny. W zależności od gęstości i struktury welonu można go czyścić lub nie.
 

Do izolacji instalacji wentylacyjnych służą też maty i otuliny kauczukowe. Jest to rodzaj izolacji wykonany z kauczuku syntetycznego. Maty kauczukowe występują w odmianie z warstwą klejącą, co ułatwia i przyspiesza proces montażu. Ze względu na jej elastyczność, izolację kauczukową można dopasować praktycznie do każdego kształtu izolowanego kanału czy kształtki. Kauczuk zapewnia ochronę przed kondensacją pary wodnej oraz dobrze tłumi drgania i hałasy. Maty kauczukowe, dzięki niskiemu czynnikowi przewodzenia ciepła, zwiększają wydajność energetyczną instalacji.
 

Bardzo dobre właściwości izolacyjne mają tez kanały URSA AIR. URSA AIR ZERO A2 to panele produkowane z wełny szklanej służące do budowy kanałów wentylacyjnych, izolowanych termicznie i akustycznie. URSA AIR ZERO A2 zbudowane są z wełny mineralnej, pokrytej z jednej strony tkaniną z włókna szklanego, z drugiej siatką szklaną i aluminium. Siatka szklana zapewnia wytrzymałość i stabilność, a folia aluminiowa pełni funkcję warstwy paroizolacyjnej. Wełna mineralna stanowiąca podstawowy element URSA AIR zapewnia dobrą izolację termiczną i akustyczną oraz ochronę antybakteryjną. Opór cieplny płyt wynosi 0,75 m²K/W, natomiast klasa reakcji na ogień A2-s1, d0.

Mocowanie izolacji

Aby izolacja mogła skutecznie pełnić swe zadania, konieczne jest jej właściwe zamocowanie. Część mat izolacyjnych posiada powłokę z warstwą kleju, umożliwiającą szybki i łatwy montaż. Do mocowania izolacji na powierzchni kanałów służą - poza klejami - gwoździe samoprzylepne oraz do zgrzewania.
 

Gwoździe samoprzylepne służą do mocowania izolacji termicznej do gładkich powierzchni przewodów wentylacyjnych za pomocą piankowej warstwy samoprzylepnej zapewniając tym samym trwałe zamocowanie i nienaruszenie powłoki elementu. Gwoździe do zgrzewania służą do mocowania izolacji termicznej do gładkich powierzchni przewodów wentylacyjnych. Montowane są metodą zgrzewania przy użyciu ręcznych zgrzewarek transformatorowych z odpowiednia mocą zapewniając tym samym trwałe zamocowanie i nienaruszenie powłoki elementu.
 

Szczelność izolacji gwarantuje zastosowanie taśm uszczelniających. Taśma uszczelniająca TALE wykonana jest z aluminium o grubości 30 mikronów. Dzięki kratkowej siatce z włókna szklanego posiada zwiększoną odporność na zrywanie. Dzięki swojej strukturze może być stosowana przy łączeniu izolacji technicznych z osłoną aluminiową.

Montując izolację na powierzchni kanałów należy pamiętać, że wszystkie izolowane powierzchnie powinny być suche, czyste i odtłuszczone. Optymalna temperatura montażu wynosi od 5 °C do 35 °C.

Odpowiedni dobór i montaż izolacji pozwoli na zminimalizowanie start ciepła w instalacji wentylacyjnej, ochroni ją przed wykraplaniem wody, a w przypadku pożaru nie będzie stanowić przyczyny rozprzestrzeniania ognia.